นับเป็นเวลา 1 สัปดาห์แล้ว ที่ฉันตื่นแต่เช้าหยิบไม้แบดมินตันมาฟาดลูกขนไก่น็อคลงไปที่ข้างฝาห้องประชุมอำเภอ   ฉันยังไม่แน่ใจนักว่าจะเล่นแบบนี้ไปได้อีกสักกี่วัน แต่หลังจากวัน สองวันแรก ที่ทำอย่างนั้นแล้ว ฉันพบว่ามันยอดเยี่ยมมาก อาการปวดตึงไหล่จากการนั่งหน้าจอคอมพ์นานๆ เปลี่ยนมาเป็นปวดล้าไปแทบทั้งตัว ตัวเบาโล่ง และเสียเหงื่อมากเพียงแค่การเล่นไม่ถึง 30 นาที ที่เยี่ยมยอดไปกว่านั้นก็คือ การเลือกเล่นน็อคลูกขนไก่กับฝาหนังห้องประชุมอำเภอ(ซึ่งอดีตเคยเป็นเรือนไม้และภายในห้องประชุมเคยตีเส้นขึงเน็ตให้เป็นที่เล่นแบดฯ ได้อย่างมาตรฐานที่ฉันเคยเล่นกีฬาแบบเดียวกันนี้ในวัยเด็กนั้น) ดันอยู่ฝั่งด้านนอกอาคาร มีลานหญ้าคาต้นสูงให้ฉันวิ่งถลารับลูกให้ได้คันยุบยิบนิดๆ  และอยู่ติดกับถนน ที่ผู้คนและรถราวิ่งผ่านไปมาเป็นระยะๆ คนแถวบ้านฉันคงไม่ค่อยเห็นใครเล่นแบดมินตันอย่างที่ฉันกำลังเล่นอยู่นี้  เสียงทักทายของผู้คนผ่านไปมา ทำให้ฉันรู้สึกว่าค่อยเหมือนกลับมาอยู่บ้านอีกหน่อย  หลังจากเอาแต่หมกหมุ่นอยู่กับงานและความเพลิดเพลินผ่านหน้าเครื่องมือทำมาหากิน ซึ่งใช้สื่อสารกับโลกภายนอกที่อยู่ไกลให้เหมือนไกลที่แทบจะเรียกได้ว่าจ่อมจมหมกตัวอยู่กับมันไปแล้ว  มันได้ดึงเอาเสียงทักทายและหยอกล้อจากคนที่ผ่านไปมา   นอกจากนี้ยังมีเพื่อนสูงวัยร่วมตลาดบางคนมาชวนฉันไปเดินออกกำลังกายกับกลุ่มผู้สูงอายุที่มีทั้งกลุ่มเดินตอนเช้าและเดินตอนเย็นแทนการเล่นคนเดียวอย่างนี้ที่ดูน่าจะหงอยเหงา    แถมยังมีกรรมการโรงเจมาชวนฉันไปเต็นแอโรบิคพร้อมแจงว่าจะมีเสื้อแจก 5 ตัว 5 สี ซึ่งได้งบสนับสนุนมาจากกระทรวงศึกษาธิการซะอีก    แต่...ฉันก็ยังคงเล่นน็อคบอร์ดอยู่ลำพัง  จนกระทั่งการเล่นน็อคบอร์ดในตอนเย็นนั่นแหละทำให้ฉันประสบความสำเร็จในการเล่นแบคมินตันแบบมีคู่ซ้อมด้วย ไม่ใช่เพื่อนร่วมรุ่นที่แทบไม่มีเหลืออยู่ในตลาด กับคนรุ่นสูงวัยกว่าที่ฉันเคยไปขอต่อคิวเล่นแบตฯ ด้วยในวัยเด็ก  หากแต่เป็นเด็กวัยตั้งแต่ ป.2 – ม. 2 จำนวน 8 คน ที่อยู่แฟล็ตตำรวจหน้าบ้านฉันนั่นเองที่มาชวนฉันไปเล่นแบตฯ แบบตีโต้กันที่หน้าลานโล่งของสำนักงานไปรษณีย์ซึ่งตั้งอยู่ข้างบ้าน ฝั่งตรงข้ามแฟล็ตตำรวจนั่นเอง ไม่น่าแปลกที่การเล่นแบดฯ แบบนอกคอกนอกคอร์ด ซึ่งมีเพียงแค่ลานโล่ง  ขาดเส้นคอร์ดและเน็ตขึง หากเต็มไปด้วย กระแสลมพัดอวลไปมาตลอดเวลาการเล่นราว 1 ชั่วโมงกว่านั้นจะเรียกเสียงหัวเราะและเหงื่อจากการเก็บลูกที่ตีพลาดเสียเป็นส่วนใหญ่  ลมแรงๆ ที่พัดมาทำให้ฉันนึกไปว่าลานหน้าไปรษณีย์แห่งนี้ตั้งอยู่ที่ชายหาดริมทะเล  จะขาดไปก็แค่พื้นทรายยวบยาบยามวิ่งเท่านั้น ไม่งั้นลานกีฬาแห่งนี้จะกลายเป็นที่เล่นแบดมินตันชายหาดไปแล้วจริงๆ อาจจะเพราะทีมนักกีฬาแบดมินตันชายหาด(ปลอมๆ) ที่ลงสนามกันนั้นต่างก็รู้กันว่ามันคือการเล่น  เล่นๆ  แม้จะมีบางครั้งที่ฉันจะบอกสอนวิธีจับไม้แบดมินตันที่ถูกต้องตามพื้นฐานการเล่นธรรมดา  แต่เหมือนทั้งคนสอนและคนหัดใหม่กลับไม่ได้คิดว่ามันจะมาเป็นอุปสรรคหรือส่วนเสริมทักษะต่อการเล่นสนุกของพวกเขาเท่าไหร่   การตีไม่ถูกท่า หรือตีไม่โดนลูกกลับการเป็นเรื่องสนุกขำขันระหว่างคนเล่นมากกว่าจะกลายเป็นเสียงเยาะเย้ยถากถางที่หลายคนอาจคิดว่ามันเป็นเครื่องมือในการสร้างแรงขับให้คนพลาดต้องเก่งยิ่งกว่าเก่าให้ได้ในสนามแข่งขันที่มีมาตรฐานและกฎกติกา มารยาทของการกีฬาชนิดนี้   จนทำให้การเล่นแบดฯ แบบน็อคบอร์ดคนเดียวในตอนเช้า และเล่นร่วมแก๊งค์ได้ตอนเย็นยืดระยะเวลาออกมาได้อีกด้วยความสนุก ออกกำลังกายกันจนเหนื่อยล้า เราลองมาทำซุปกินง่ายๆ ทำง่ายๆ กันดีกว่า   ซุปมันฝรั่ง วิธีทำ 1.เลือกหัวมันฝรั่งขนาดย่อม 2 หัว ที่ไม่มีแมงกิน และยังไม่งอกราก มาปอกเปลือกแล้วหั่นเป็นแว่นหนา 1 ซม. ในน้ำเดือดราว 10 นาที 2.ระหว่างรอมันฝรั่งสุก ปอกหอมหัวใหญ่ 1 ลูก หั่นเป็นชิ้น 4 เหลี่ยมเล็กๆ ขนาด 1 x 1 ซม. 3.นำมันฝรั่งที่สุกแล้วตักขึ้นพัก  แบ่ง 2 ส่วน ส่วนหนึ่งยีให้เนื้อละเอียด  อีกส่วนหนึ่งนำไปหั่นเป็น 4 เหลี่ยมขนาด 1 x 1  ซม.  ซึ่งฉันนึกขี้เกียจหั่นเลยหันไปพึ่งตะแกรงอะลูมิเนียมที่เป็นตารางสี่เหลี่ยม(ตามรูปประกอบ)   นำชิ้นมันฝรั่งไปวางบนเขียงแล้วใช้ตะแกรงกดลงไปตรงๆ ก็ได้ลูกเต๋ามันฝรั่งเหมือนกัน ง่ายสะดวก รวดเร็วกว่าหั่นมือเยอะเลย 4.ตั้งกระทะเทฟล่อน ใส่เนยสดรสเค็มลงไปจนละลายแล้วจึงนำหอมหัวใหญ่หั่นแล้วลงไปผัดจนหอม จึงค่อยๆ เติมมันฝรั่งหั่นเต๋าลงไป จากนั้นนมสด 2 ถ้วย และมันฝรั่งบด  คนตลอดให้มันฝรั่งละลายเข้ากับน้ำนม  จนกระทั่งเดือดก็ปิดเตาและตักใส่ชาม เท่านี้ก็ได้ซุปมันฝรั่งแสนอร่อยแล้ว